Biblioteka Publiczna Miasta i Gminy im. Witolda Gombrowicza w Ożarowie - Purezento na świątecznym spotkaniu DKK w Ożarowie

Purezento czyli „prezent”, to książka dość tajemnicza, utrzymana w japońskim klimacie. Opowiada o stracie i odnowie. Bezimienna główna bohaterka nie potrafi pokierować swoim życiem. Widzi w ludziach odbicia rzadkich zwierząt, a nawet rekinów ludojadów. To jej metoda na przetrwanie przeciwności stawianych przez życie, a także sposób na łagodzenie poczucia straty po śmierci chłopaka. Bohaterka jest nauczycielką angielskiego i polskiego. Na swojej drodze w szkole językowej poznaje Japonkę, Panią Myoko, która pomaga jej otworzyć nowy etap w życiu zaczynając od podróży do Tokio.

W Japonii bohaterka opiekuje się kotem Pani Myoko, jej mieszkaniem, a także zagłębia w sztukę kintsugi, czyli ratowanie wadliwych naczyń poprzez sklejanie skorup złotem. Bohaterka ma dużo czasu na przemyślenia, próbuje znaleźć na nowo sens swojego życia, skleić je i uratować niczym popękane czarki, które naprawia. Autorka pokazuje jak jej główna bohaterka zgłębia tajemnicę życia i cierpienia, koncentruje się na „tu i teraz”.

Purezento jest również barwnym opisem Tokio i Kamakury, ich krajobrazów, smaków i aromatów. Koniec powieści okazuje się być happy endem, co bardzo nam się spodobało. Bohaterka po ciężkich przejściach odnajduje spokój, a los obdarza ją tytułowym prezentem, którym okazał się drugi człowiek.

Klubowicze z wielką sympatią śledzili losy bezimiennej bohaterki, tajemniczej Pani Myoko, kota Mushina, pomocnego Makoto oraz mistrza kintsugi – Myo.

W pamięci klubowiczów utkwiły dwa cytaty. Pierwszy, to najpiękniejszy przykład odniesienia ludzkiego życia do potłuczonego naczynia: Czarka wciąż była piękna. Może nawet piękniejsza? Jej piękno obejmowało to, co było piękne. Zawierało w sobie ból i gojenie, pamięć i przemijanie. Drugi, to odpowiedź na pytanie, jaki może być powód tego, że człowiek poznaje nowe rzeczy np. język i uczy się ich przez całe życie: Może kiedyś zapytałabym, po co dwóm japońskim staruszkom polski. Teraz przyjęłam ten fakt do wiadomości. Może chcą być przygotowane językowo na spotkanie z duchami. Chyba dobrze zgadłam.

Spotkanie zakończyliśmy składając sobie świąteczne życzenia. Mamy nadzieję, że w nadchodzącym 2019 roku nasze spotkania będą równie ciekawe, a omawiane lektury coraz lepsze.